2018-03-25 Djadumingu, leguanen "sex on the beach", onze ontmoeting met een entrepreneur
Vanmorgen zondag, geen voetbalwedstrijden vanuit de vaderlandse competitie, het is immers interlandweekend in Nederland. Ik was helemaal vergeten dat er vrijdag een wedstrijd is geweest en ook helemaal geen aandacht voor gehad in ons "Tropisch zwemparadijs". Weet ook niet of "Donny" wel of niet heeft gespeeld, want de Nederlandse krant ga ik hier niet zitten lezen. Wel gehoord dat de JO12 van NAC een mooie uitoverwinning had behaald, in Groningen tegen de plaatselijke FC. Ik werd daarover op de hoogte gehouden door enkele moeders, en de trainer van het geheel. Bedankt hiervoor....
Onze "hospita" en "landlord" waren al vroeg aan het werk op hun leuke- en gezellige complex, om de nu betegelde trap te bekleden met hardhout. De dame, Myra, weet van aanpakken hoor. Als ze niet op de weg zit, om "klanten" op te halen dan is ze wel met haar kindervervoer bezig, naar en van school, of sport en spel, want hun kinderen komen niets te kort. Als ze daarmee niet volledig in de weer is, dan is ze wel de huisjes aan het schoonmaken, of ook zo als vandaag, onderhoud aan het doen. Henk daarentegen, is veelal met de klusjes op zijn "rijkdom" in de weer, vol overgave op de veelal zonovergoten dagen. Nee, top duo, kan ik jullie melden en een aanrader om, als jullie naar Curaçao gaan, daar te vertoeven.
Wij gingen vandaag even richting Westpunt, ik zeg "richting" want deze vakantie zijn we daar amper geweest. Verder dan Terra Cora, een klein plaatsje langs de "weg naar Westpunt", toen we naar "Cas Abou" waren geweest, verder zijn we niet gekomen. "Playa Daaibooi", zou het doel gaan worden, echter mijn moppie zei, 'misschien is het wel druk die richting op, omdat de lokale bevolking waarschijnlijk ook allemaal die kant op gaat'. Dit is namelijk een strandje waar het ook vrij is om in het wild te gaan BBQ'en. En misschien was het ook wel zo. Wij afgedraaid richting van het "Blue Bay Resort". Het vreemde is dat ik op vakantie vaak de dingen, op me laat afkomen, net zoals het uitkomt. Het vreemde is dat ik daarbij beslissingen laat afhangen van wat ik op de weg, ervaar. Heel raar is dat, maar ik ben er zelf ondertussen aan gewend, in al die jaren. En nee, meneer "MH", ik ben niet van de groene bladeren aan het roken....
Voor mij reden een 4-tal auto's, en ik had voor mezelf, hoe gek het ook klinkt, uitgemaakt dat als er 3 naar de afslag van "Blue Bay..." zouden gaan, ik rechtdoor naar de Bullenbaai zou gaan, richting "Playa Kokomo Beach", waar we eerder deze week bijna, zonder centen makke...., belanden. Toen wij zojuist op de "Parking" waren aangekomen, bleek dat ook dit strand, waar het vanmiddag laat pas "happy hour" zou zijn, met muziek en dans, nu al in de stemming was. Tenminste het aantal mensen, aanwezig op het strand, was al bijna maximaal en het aantal beschikbare bedjes mét schaduwplekjes, ten opzichte van het aantal bedjes, was "nihil". Eigenlijk zou het een dagje "bak en braad" kunnen worden, dus héél goed insmeren, om problemen met de huid te voorkomen, of anders er niet in gaan liggen. Ik zei al, 'dat het vandaag wel een flinke "dip and dive" ' zou gaan worden. Zo gezegd zo gedaan, het werd inderdaad nóg meer zwemmen dan anders. Afwisselend het "relnichten boek" van Gordon lezen, en dan weer het water in. Het boek bracht in ieder geval geen verkoeling, want af en toe, ook omdat er nogal veel "oude bekenden" van ons in voorkomen,komt de stoom uit je oren. Het leest wel snel weg, maar af en toe is dit "list en bedrog" of "het pakken zout verhaal" maar moeilijk verteren, bah.... Maar ja, je hoeft het niet te kopen, of erger te lezen......
Ik was net naar het vlot gezwommen, waar ik enkele dames, die er niet konden opklimmen, een handje had aangereikt. Zodat ze niet onverrichter zake weer naar de kant moesten terug zwemmen. Ik deed het maar op deze manier, want een "concullega" deed dit, door een hand onder de billen van de klimmende dames te plaatsen, en ze daarmee "de helpende hand" bood op het vlot. Dit leek mij, in deze verschrikkelijke "#me too" tijd, geen goed idee en deed ik het op mijn manier. Dat viel in betere aarde.... Nadat ik een beetje was opgedroogd, nam ik met een naar mijn mening "sierlijke duik" afscheid van de aanwezigen, en op weg naar het strand. Toen ik daar aankwam was mijn eega druk bezig, om foto's te maken met mijn toestel, en in gesprek met een aangeschoven buurman. Hij deed mij denken, aan onze oude vriend, uit Amsterdam, "Luigi", "Bruin" voor intimi. Olijke kop, praatjes en een grapjas, met een hart van goud. Dit was zijn "look a like", zoals iedereen die schijnt te hebben. Volgens hem waren we er getuige van, "Opa's laatste wipje", sex on the beach van twee ongegeneerde leguanen.Deze Opa leguaan was, tussen de bedjes van de strandbezoekers, met volle overgave op zijn "bruid" gesprongen en in het tempo van een "hoogbejaarde balletdanser", Oma "gelukkig" aan het maken. Tenminste veronderstel ik, want ik heb geen glimlach over haar lippen zien komen..... Ik verstoorde waarschijnlijk hun feestje, want tijdens de "shoot" was het abrupt over met de pret. Oma, een "oude nymfomane", die er waarschijnlijk nog niet genoeg van had, holde met een "kolere gang" achter de oude grijsaard aan, om hem tot méér te dwingen, geen "#me too" voor haar dus........
Nadat de beide beestjes zich weer een beetje hadden hervonden kwam de rust weer terug. Het contact met onze buurman, Hans P, was gelegd en we hebben onder het genot van een natje en droogje een gezellige, kwebbelende middag gehad. Hij heeft een scheeps-bevoorrading bedrijf, geleid vanuit de haven van Curaçao, waarmee hij de middels "fast bunkering" speciale schepen, de grote schepen bevoorraad. Hij levert de goederen, de natjes en droogjes, voor de bemanning, de boten zijn van een reder. Zoals zo vaak, hoor je op een strandje, in "no-time" alle wetenswaardigheden van de mensen in jouw omtrek. Dit keer was het zeker de moeite waard om met deze aardige vent, in contact te komen. een hardwerkende vader en echtgenoot die zijn twee volwassen dochters, studerend in Nederland, van alle gemakken voorziet en, in 8 jaar tijd, een mooi bedrijf heeft opgebouwd.
Nadat de eerste noten van de muziek op het strand klonken, vertrokken we van het strand en lieten we onze nieuwe "vriend de Priester"weer alleen achter. De rit naar huis was een heel rustige, er was bijna op straat geen "galina" te zien, en we waren via een tussenstop, om wat te eten in te slaan zo thuis. Vanavond zou, bij ons thuis, het afscheid zijn van onze "Famia Antiana", de huilenbalken waren namelijk blij, dat we door onze "hospita" naar het vliegveld zouden worden gebracht. Ook broer Tony, en neef "Vossie" zouden de groep nog even komen versterken, om ons een "rustig" afscheid te geven. De familie vertrok rond 23.00u en, onze jankers hielden het dit keer zelfs droog, naar Montaña. Net voor middernacht vertrokken ook de twee "druktemakers" naar hun "Cas" en konden we onze laatste nachtrust in ons "huis" beginnen... Te Mannan.... amigoenan....,dat is vandaag, maandag onze reisdag.